Mijn 1e blog

Op vrijdag 4 april is het de dag van de straatdieren.

Graag zou ik jullie wat meer informatie in de vorm van mijn eigen ervaring willen geven over het hebben en houden van deze, vaak toch wel afgedankte, dieren.

Vroeger, toen ik nog bij mijn ouders woonde, hadden wij ook een dier dat van de straat kwam in huis genomen.

Dit dier, deze hond, Laika, had op straat geleefd in Bosnië Herzegovina.

Van straathond naar stichting

Via een stichting in Nederland die straathonden uit dit gedeelte van Europa naar Nederland haalt hebben wij Laika gevonden. Deze stichting maakte zich hard voor het niet afmaken van straathonden in dit gebied. Iets wat in Bosnië vandaag de dag helaas nog steeds aan de orde is.

De mensen die deze straatdieren afmaken krijgen hier geld voor en zorgen er zo voor dat ze zelf kunnen rondkomen. Ik zou net als de stichting in Nederland willen dat dit anders zou kunnen maar helaas werkt dit nu eenmaal zo in dit gedeelte van de wereld.

Een kleine kanteling heeft zich wel gemaakt in het feit dat nu niet meer alle honden worden afgemaakt voor dit geld, maar dat alleen de staart wordt afgeknipt om te kunnen aantonen dat ze een hond gevangen hebben. Zo krijgen deze mensen toch hun geld en kunnen de dieren verder leven.

Het afknippen van de staart was ook bij Laika gebeurd.
Ze vond het, hoogstwaarschijnlijk door deze nare ervaring, nooit leuk als je aan haar achterhand kwam.

Van stichting en oppasgezin naar een gouden mandje

Ze kwam in eerste instantie bij ons als een blij maar angstig hondje. Zo was ze o.a. bang voor mannen, harde geluiden en onverwachte gebeurtenissen.
In het begin vond ze het ook niets om een tuigje om te hebben met wandelen. Nagenoeg omdat ze dit nooit gewend was geweest.

In haar oppasgezin waar ze zat voordat ze bij ons kwam zijn er verscheidende dingen ingezet om haar hier mee te laten leren leven. Hier hebben ze hele goede progressie in kunnen maken en konden wij altijd bij dit oppasgezin aankloppen mochten er nog dingen onduidelijk zijn over Laika.

Helaas merkte wij met de jaren dat Laika op steeds meer gebieden gebreken kreeg. Zowel in haar fysieke gesteldheid als in haar mentale welzijn.
Na verschillende behandelingen bij een dierenarts hebben wij de overstap gemaakt naar de natuurgeneeskunde.
Mogelijk was mijn interesse in dit vakgebied en het net starten met deze opleiding hier van invloed op geweest.

Uit een intake consult kwam een advies met maatregelen en middelen die wij in konden zetten om alle klachten van Laika onder controle te kunnen houden.
Tot op zekere hoogte is dit ook voor langere tijd gelukt.

Helaas kwam Laika op een gegeven moment op een punt in haar leven dat het genoeg was en wij ons klaar moesten maken voor een afscheid om haar waardig te kunnen laten gaan.

Een straatdier als huisdier!?

Dit verhaal van Laika is een van de zoveel verhalen van straatdieren.
En er zullen er vast nog veel meer bijkomen.

Mijn advies is daarom kijk goed dat als je in de overweging bent om een straatdier als huisdier te nemen bij welke organisatie je jouw straatdier en je beste maatje voor de rest van je leven haalt.

Wij, voornamelijk mijn ouders aangezien ik nog wat aan de jonge kant was, hadden veel research gedaan voordat we hierin de definitieve keuze maakte.

Een dier van de straat in huis nemen gaat namelijk nooit zonder tegenslag, wees daarvan op je hoede en vooral bereid om daar iets voor te doen.

Je haalt ten slot van rekening een dier uit zijn oude vaak negatieve maar wel vertrouwde omgeving. En wennen aan iets nieuws kost nu eenmaal tijd.

Namens alle straatdieren dank je wel!

Ook ervaring met het houden van een dier van de straat of behoefte aan meer advies hierover? Laat het mij weten.

Liefs Marjolein 🌸